Cyfrowo w MPK Lublin - zmiany na przystankach

     Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne w Lublinie podąża z duchem czasu. Nie wiem, czy za późno, nie wiem czy za wcześnie. Pamiętam z dzieciństwa spore wiaty przystankowe z drewniano - metalowych płyt i autobusy oraz trolejbusy wyposażone w kasowniki, obsługiwane ręcznie, a pociągane za rączkę jak w jednorękim bandycie, później różnego rodzaju inne kasowniki. Stopniowo wszystko zaczęło się zmieniać. Stare autobusy Ikarus i rosyjskie trolejbusy ZiU zezłomowano, nadchodziła nowa epoka. 

     Wróciłem do Lublina (jak to zwykle bywa) z za krótkich wakacji i od razu zwróciły moją uwagę wymieniane wiaty przystankowe. Na niektórych już zamontowano elektroniczne tablice mające informować o zbliżającym się autobusie, inne na ten przywilej czekają, a system będzie udoskonalany. Bilety już są elektroniczne, ustawione automaty sprzedają ich "starą formę", a wkrótce pojawi się możliwość zrobienia opłaty za przejazd przez komórkę. Do pełni szczęścia brakuje tylko klimatyzacji w każdym pojeździe, ale może już wkrótce i tego dostąpimy. Wszystko to ma na celu zwiększenie naszego komfortu życia w mieście. I dobrze. Do dyspozycji na smartfonach mamy od jakiegoś czasu aplikacje, która pokazuje nam kiedy odjedzie "nasz autobus". Wszystko się zmienia, a ja jako zwolennik takich nowinek cieszę się z nich, choć wydaje mi się, że sam wkrótce przestanę za nimi nadążać. 

     Jest jeszcze druga strona medalu. Otóż kilka dni temu w jakimś programie popularnonaukowym usłyszałem twierdzenie tego typu: "to jest jeszcze miejsce, gdzie człowiek może poczuć się wolnym, nie jest oznaczony, a wszechobecne kamery nie śledzą jego ruchu, jak to ma miejsce w scyfryzowanej Europie". 

     Może i jest w tym nieco prawdy. Obecnie, te niezbędne smartfony już monitorują naszą obecność z dokładnością do kilku metrów, kamery obserwują grymas naszej twarzy, każda wypłata lub zakup mówi bankowi jakie mamy potrzeby, a zbliżające się nowe dowody osobiste będą zapisywać wizyty u lekarza lub w Urzędzie Skarbowym przekazując to do jednego sytemu. 

      Gdzieś w tym uporządkowanym świecie zgubiłem swoją wolność. Gdy jako chłopak biegłem z tornistrem na przystanek nie wiedziałem, czy czternastka już pojechała, czy dopiero przyjedzie. Gdzieś wszystko co było nieuporządkowane i takie przecież ludzkie, zaczęło układać się w usystematyzowany rząd zerojedynkowego systemu, w którym wszystko mamy określone i sprecyzowane. Z jednej strony chcę tego, z drugiej odczuwam brak tego co minęło.